ulgi podatkowe

Ulgi i zwolnienia podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych

Fragment pracy dyplomowej pod kierunkiem prof dr hab Stanisława Owsiaka na studiach podyplomowych Rachunkowość i finanse na Wydziale Finansów i Prawa Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie oceniona celująco (obrona pracy dyplomowej 15 lipca 2017)

Całość dostępna - skontaktuj się

Rozdział 5

PRZEGLĄD ORZECZNICTWA DOTYCZĄCEGO OMAWIANEGO ZAGADNIENIA

Ulga prorodzinna

Jedną z najważniejszych ulg stosowanych przez podatników pozostaje ulga prorodzinna. Została wprowadzona do systemu podatkowego z dniem 1 stycznia 2007 r. Jej powszechne zastosowanie rodzi konflikty w zakresie odliczenia limitów ulgi w zeznaniach podatkowych rodziców żyjących w rozłączeniu i nieprowadzących wspólnego gospodarstwa a przy tym nie wychowujących wspólnie dzieci. Tematyka kierowania wniosków o zastosowanie przysługującej ulgi budzi żywe kontrowersje dotyczącego sposobu rozliczenia ulgi przez każdego z rodziców na dzieci, które zamieszkują wyłącznie z jednym rodzicem. Istotnym elementem ustalenia uprawnionej wartości kwoty ulgi dla każdego z rodziców pozostaje ustalenie zakresu wykonywania władzy rodzicielskiej przez każdego z nich. Właściwie ujął tę kwestię Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku rozpoznając sprawę, której stan faktyczny i sentencję wyroku przytoczono poniżej a zarówno kompleksowe uzasadnienie, jak i szeroka argumentacja pozostaje cennym materiałem porównawczym dla kolejnych orzeczeń pojawiających w podobnych przypadkach a przede wszystkim dla organów podatkowych stosujących prawo w zakresie analizowanego przedmiotu.

Sprawę z zakresu ulgi prorodzinnej podjął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku i wydał wyrok z dnia 19 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Bk 242/15. Problem dotyczył odliczenia kwoty ulgi wskazanej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych na troje dzieci przez oboje rodziców żyjących w rozłączeniu. Matka w zeznaniu podatkowym odliczyła kwotę ulgi na dzieci i otrzymała zwrot nadpłaty. Następnie ojciec w swoim zeznaniu podatkowym również dokonał odliczenia ulgi na troje dzieci w wysokości połowy kwoty przysługującej ulgi. W związku z zawyżeniem limitu przysługującego rodzicom z tytułu wychowywania trójki dzieci, Naczelnik Urzędu Skarbowego zwrócił się do matki o złożenie korekty zeznania podatkowego. Po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu urząd skarbowy wszczął z urzędu postępowanie podatkowe i określił zobowiązanie podatkowe wobec matki dzieci do zwrotu części otrzymanej nadpłaty, uwzględniając wymóg nieprzekroczenia limitu, określonego w przepisach ustawy. Od powyższej decyzji matka złożyła odwołanie wnosząc o jej uchylenie. Wyjaśniła, że rozliczyła się samodzielnie, ponieważ od kilku lat samotnie wychowuje trójkę dzieci, ma z ojcem dzieci rozdzielność majątkową. Zdaniem matki dzieci odwołania urząd skarbowy błędnie uznał prawo do odliczenia ulgi, argumentując, że władza rodzicielska ojca w stosunku do ich małoletnich dzieci została ograniczona jedynie do współdziałania o kierunku ich kształcenia a zainteresowanie dziećmi ogranicza się wyłącznie do alimentacji. Dyrektor Izby Skarbowej podzielił stanowisko organu I instancji i utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie, wyjaśniając, że odliczenie na dziecko dotyczy łącznie obojga rodziców, przy czym, kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej, gdy rodzice wypełniają swoje obowiązki alimentacyjne to ulga przysługuje każdemu z rodziców w proporcjach przez nich ustalonych, a jeżeli takich proporcji nie ustalili w równych częściach. Argumentował, że prawo do ulgi prorodzinnej przysługuje podatnikom utrzymującym pełnoletnie, uczące się dzieci w związku z wykonywaniem przez rodziców ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego, w tym przypadku istotne jest, czy rodzice spełniają swój obowiązek alimentacyjny względem dziecka pełnoletniego, które nie jest jeszcze w stanie samodzielnie się utrzymać a posiadanie władzy rodzicielskiej nie jest warunkiem do skorzystania z odliczania ulgi na pełnoletnie dziecko, gdyż władza rodzicielska z dniem osiągnięcia przez dziecko pełnoletności wygasa. Odnośnie odliczenia ulgi na niepełnoletnie dzieci, rodzicom przysługuje ulga podatkowa na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym wykonywali władzę rodzicielską. Uznał, że tylko pozbawienie władzy rodzicielskiej uniemożliwia zastosowanie tej ulgi. W rozpatrywanej sprawie żaden z rodziców nie został pozbawiony władzy rodzicielskiej. Zwrócił też uwagę, że organy podatkowe nie są uprawnione do ingerowania w osobiste sprawy podatników i rozwiązywania konfliktów między rodzicami, stąd też nie mogą ingerować w sposób podziału kwoty ulgi. Jeżeli zaś rodzice nie uzgodnią proporcji podzielenia ulgi, zasadą będzie podział kwoty ulgi w równych częściach.

Matka wniosła skargę na decyzję organu II instancji do sądu administracyjnego, podnosząc zarzuty oparte o przepisy ustawy Ordynacja podatkowa i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w kwestii naruszenia interesu prawnego poprzez błędną interpretację przepisów a również o art. 2 Konstytucji RP poprzez wprowadzenie poczucia niepewności co do praw i obowiązków w sprzeczności z konstytucyjną zasadą pewności prawa. W uzasadnieniu skargi matka podkreśliła, że ulga prorodzinna powinna być udzielana osobom, które faktycznie wykonują władzę rodzicielską, a nie są tylko jej dysponentami. Wyjaśniła, że należy odróżnić treść władzy rodzicielskiej od jej wykonywania, gdyż samo posiadanie władzy rodzicielskiej nie oznacza jej wykonywania. W ocenie matki organ przed ustaleniem proporcji odliczenia kwoty ulgi powinien w każdym przypadku w sposób jednoznaczny wyjaśnić, który z rodziców faktycznie wykonywał władzę rodzicielską. Nie można, bowiem automatycznie stosować rozliczenia w równych częściach, tylko w oparciu o treść rozstrzygnięcia o władzy rodzicielskiej w wyroku orzekającym rozwód. Matka wyjaśniła jednocześnie, że pomimo, iż ojciec nie został pozbawiony władzy rodzicielskiej, a jedynie została mu ograniczona do współdecydowania o kierunku kształcenia dzieci, nie korzystał z przyznanych mu uprawnień.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje: Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem sądowej kontroli zaskarżonej decyzji jest przede wszystkim prawidłowa wykładnia art. 27f ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.f. w zakresie zawartego w treści tego przepisu wyrażenia „wykonywał władzę rodzicielską”. W ocenie Sądu organy podatkowe, co do zasady słusznie odwołały się do reguły zawartej art. 27f ust. 4 tej ustawy, zgodnie z którą, w sytuacji braku porozumienia między rodzicami, co do ustalenia proporcji odliczenia kwoty, o której mowa w art. 27f ust. 2 ustawy, organ podatkowy uwzględni skorzystanie z ulgi prorodzinnej w częściach równych. Jednak przed zastosowaniem tej reguły, zdaniem Sądu, w każdym wypadku organ winien ustalić w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, który z rodziców faktycznie wykonywał w badanym okresie władzę rodzicielską. Nie można bowiem automatycznie stosować reguły rozliczenia tej ulgi w częściach równych, tylko na podstawie formalnej przesłanki opartej na treści rozstrzygnięcia o władzy rodzicielskiej w wyroku orzekającym rozwód, lub w sytuacji, w której władza ta co do zasady przysługuje obojgu rodzicom, ale z okoliczności wynika, że władzę tę faktycznie wykonuje tylko jeden z rodziców. W takiej bowiem sytuacji, podmiotem tej ulgi jest tylko ten z rodziców, który faktycznie tę władzę sprawuje, w danym okresie. Możliwe są także sytuacje, w których organy podatkowe, po ustaleniu który z rodziców faktycznie wykonywał władzę rodzicielską i w jakim rozmiarze, mogą stwierdzić, że ulga przysługuje obojgu rodzicom, ale w innych proporcjach (w ramach danego roku kalendarzowego). W celu właściwego zastosowania art. 27f ustawy kluczowym zatem staje się ustalenie w toku postępowania podatkowego zakresu wykonywania władzy rodzicielskiej przez rodzica, który ubiega się o rozliczenie ulgi na swoją korzyść. Sąd argumentuje, że nie chodzi tu jednak o dosłowne i formalne rozumienie wykonywania władzy rodzicielskiej w ujęciu kodeksowym (k.r.o.), ale przede wszystkim o interpretację tej przesłanki w kontekście założonego przez ustawodawcę celu, jaki ulga prorodzinna ma spełniać. W uzasadnieniu projektu ustawy wprowadzającej ulgę wskazano m.in., że celem tej regulacji jest wspieranie rodziny przez system podatkowy. Z punktu widzenia przedmiotu rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie istotny jest zapis w projekcie zgodnie z którym, w przypadku rodziców, którzy rozwiedli się lub gdy orzeczona została separacja, odliczenie przysługuje wyłącznie temu rodzicowi, u którego dziecko faktycznie przebywa. Art. 27f ustawy został doprecyzowany z dniem 1 stycznia 2009 r. ustawą o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, w szczególności w ust. 1 tego przepisu dodano pkt 1, w którym mowa jest o wprost o wykonywaniu władzy rodzicielskiej. Sąd nadmienił także, że w orzecznictwie sądów administracyjnych zwraca się uwagę na cel ulgi prorodzinnej, którym jest pomoc rodzicom w związku z ciążącym na nich obowiązkiem łożenia na utrzymanie małoletnich dzieci czy pełnoletnich w okresie ich nauki. Podkreślił, że normy prawne odnoszącego się do tego rodzaju ulg to tzw. normy celu społecznego, który polega na realizacji polityki państwa uwzględniającej rozwój określonych dziedzin życia społecznego, przy czym przy interpretacji tych norm wykładnia celowościowa powinna być stosowana w ścisłym powiązaniu z wykładnią językową i systemową. Zdaniem Sądu w celu nabycia przez podatnika (rodzica) prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej konieczne jest zarówno posiadanie przez niego władzy rodzicielskiej nad dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Należy przy tym odróżnić treść władzy rodzicielskiej od jej wykonywania, gdyż samo posiadanie władzy rodzicielskiej nie oznacza jej wykonywania. W celu nabycia prawa do odliczenia tej ulgi nie wystarczy więc, że podatnik wykaże, iż jest rodzicem posiadającym władzę rodzicielską nad dzieckiem i wypełnia swoje obowiązki alimentacyjne względem tego dziecka. Kompleksowa wykładnia art. 27f ust. 1 pkt 1 ustawy, czyli wykładnia językowa uzupełniona celowościową i systemową zewnętrzną, uzasadnia bowiem wniosek, że dla nabycia prawa do odliczenia ulgi, konieczne jest w szczególności wychowywanie przez podatnika swego dziecka (wykonywanie pieczy nad osobą dziecka, zarząd jego majątkiem oraz reprezentowanie dziecka). Podatnik, który skorzystał z ulgi podatkowej, obowiązany jest zatem wykazać, że w danym roku podatkowym nie tylko posiadał, ale także wykonywał władzę rodzicielską nad małoletnim dzieckiem. Wykładni tego przepisu i oceny zgromadzonego w danej sprawie materiału dowodowego należy każdorazowo dokonywać przez pryzmat konstytucyjnej zasady działania dla dobra rodziny. Organy podatkowe stosując w konkretnych okolicznościach art. 27f ustawy winny mieć przede wszystkim na uwadze, że treść władzy rodzicielskiej należy odróżnić od jej wykonywania. Wykonywanie tej władzy oznacza, że jedno z rodziców osobiście zajmuje się sprawami dziecka, tj. wykonuje wszystkie obowiązki, dzięki którym dziecko będzie wychowane w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój. Co do zasady władzę rodzicielską powinni wykonywać oboje rodzice, ale może zdarzyć się, że na skutek różnych okoliczności wykonywanie władzy rodzicielskiej będzie powierzone jednemu z nich, bez pozbawiania prawa rodzicielskich drugiego z rodziców, na przykład w wyniku orzeczenia rozwodu. Z kolei prawo do utrzymywania kontaktu z dzieckiem nie należy do sprawowania władzy rodzicielskiej. Powyższe wynika też wprost z treści art. 113 k.r.o. Z istoty kontaktów z dzieckiem wynika ponadto, że rodzice nie są zwolnieni z obowiązku utrzymywania tych kontaktów, także wówczas, gdy zostali pozbawieni władzy rodzicielskiej (art. 113 § 2 k.r.o). Sąd podnosi, że przepisy ustawy Ordynacja podatkowa pozwalają organom podatkowym na przeprowadzenie postępowania dowodowego w celu ustalenia, w jaki sposób i jakim zakresie rodzice wykonywali władzę rodzicielską, a organy winny koncentrować się na kwestii jej faktycznego wykonywania, a nie jedynie na jej formalnym aspekcie.

Ulga rehabilitacyjna

Drugą pod względem popularności stosowania ulgą podatkową jest ulga z tytułu wydatków rehabilitacyjnych. W zakresie materii przedmiotu objętego zakresem ulgi na uwagę zasługuje Wyrok Najwyższego Sądu Administracyjnego z dnia 28 listopada 2013 r. sygn. akt. II FSK 2853/11. Uzasadnienie wyroku zawiera cenne dla podatnika oraz organu podatkowego informacje i interpretacje przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zakreślających dopuszczalność zaliczenia wydatków dotyczących ulgi rehabilitacyjnej.

Stan faktyczny obejmuje pierwotny wniosek skierowany do organu podatkowego podatniczki o sporządzenie interpretacji wydatków na cele rehabilitacyjne:

1) jakiego rodzaju wydatki może odliczyć tytułem ulgi rehabilitacyjnej?
2) czy koszty dojazdu środkami komunikacji publicznej na wizyty kontrolne, do sanatorium korzystają z ulgi rehabilitacyjnej i w jakiej wysokości?

3) w jakiej wysokości można odliczyć koszty lekarstw?
4) czy zakupiony ciśnieniomierz i buty ortopedyczne mogą być odliczone w ramach ulgi rehabilitacyjnej?

Interpretacja Ministra Finansów w przedmiotowym zakresie obejmuje wydatki kwalifikujące się do odliczenia w zakresie ulgi w części dotyczącej dojazdów środkami komunikacji publicznej do sanatorium, odpłatności za pobyt w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego oraz odpłatności za zabiegi rehabilitacyjne, a także w części dotyczącej wydatków na zakup ciśnieniomierza i butów ortopedycznych. Natomiast wyłącza wydatki w części dotyczącej dojazdów środkami komunikacji publicznej na konsultacje lekarskie i zabiegi oraz w części dotyczącej odpłatności za wizyty kontrolne (badania lekarskie). Wyprowadził wniosek, że podatniczce przysługuje uprawnienie do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych wyłącznie za pobyt w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego (szpitalu uzdrowiskowym, sanatorium) lub zakładzie rehabilitacji leczniczej. Wysokość poniesionego wydatku ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających jego poniesienie, z których wynika, kto poniósł wydatek, w jakiej wysokości i na jaki cel. W tej grupie wydatków podlegających odliczeniu mieszczą się również wydatki poniesione na zabiegi rehabilitacyjne. Natomiast uznał, że wydatki poniesione na wizyty kontrolne (badania lekarskie), nie mieszczą się w katalogu odliczeń wymienionych w art. 26 ust. 7a u.p.d.o.f. Podniósł, że nie każda wizyta u lekarza specjalisty jest jednocześnie zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym. Poniesienie udokumentowanych wydatków na pokrycie kosztów związanych z odpłatnym przejazdem środkami transportu publicznego w celu przejazdu do zakładu lecznictwa uzdrowiskowego (sanatorium), czy zakładu rehabilitacji leczniczej uprawnia podatnika, który posiada orzeczony stopień niepełnosprawności do odliczenia ich od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej. W kwestii odliczenia kosztów dojazdu na konsultacje lekarskie - wizyty kontrolne, wskazał, że przepisy podatkowe jednoznacznie określają, jakie wydatki podlegają odliczeniu od dochodu i stwierdził, że wśród nich nie mieszczą się wydatki na dojazdy na wizyty kontrolne (badania lekarskie). Tym samym, wydatek poniesiony na ten cel nie może podlegać odliczeniu.

W skardze na powyższą interpretację indywidualną do sądu administracyjnego podatniczka zakwestionowała stanowisko Ministra Finansów odmawiające jej prawa do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na pokrycie kosztów przejazdów publicznymi środkami transportu na konsultacje lekarskie. Sąd podzielił stanowisko Ministra Finansów, w szczególności, że podatniczce nie przysługuje zwrot kosztów dojazdu na konsultacje lekarskie - wizyty kontrolne, niebędące kosztami dojazdów na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Sąd wskazał, za stanowiskiem Ministra Finansów, że wydatki ponoszone na dojazd na wizyty kontrolne (badania lekarskie) nie mieszczą się w katalogu odliczeń zawartym w art. 26 ust. 7a u.p.d.o.f., ani w innym przepisie tej ustawy. Wśród wymienionych wydatków nie mieszczą się wydatki na dojazdy na wizyty kontrolne (badania lekarskie), a czynności medyczne polegające na wizytach kontrolnych, czy też badaniach lekarskich, nie są tożsame z użytym w art. 26 ust. 7a pkt 13 u.p.d.o.f. określeniem „zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne”.

Podatniczka wniosła skargę kasacyjną podnosząc zarzuty naruszenia prawa materialnego, w szczególności art. 26 ust. 1 pkt 6 oraz art. 26 ust. 7a pkt 13 i 14 u.p.d.o.f., polegające na przyjęciu, że nie przysługuje jej prawo odliczenia od dochodów wydatków poniesionych na dojazdy na wizyty kontrolne (badania lekarskie). Nie zgodziła się z przyjętą wykładnią, że czynności medyczne polegające na wizytach kontrolnych, czy też badaniach kontrolnych, nie są tożsame z użytym w art. 26 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f określeniem „zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne”, podkreślając że niejednokrotnie wizyta u lekarza specjalisty jest jednocześnie zabiegiem medycznym (leczniczym), czy nawet rehabilitacyjnym. Podatniczka dodała, że wykładnia gramatyczna nie może być uznana za jedyną dopuszczalną wykładnię przepisów dotyczących ulg i zwolnień podatkowych. Zaznaczyła, że normy zwierające ulgi czy zwolnienia powinny być rozpoznawane, jako normy celu społecznego realizujące określoną politykę państwa. W sytuacji, gdy nie zostanie w sposób właściwy rozpoznany cel regulacji, cel społeczny normy, to musi ona być uzupełniona wnioskami płynącymi z innych rodzajów wykładni, w tym celowościowej, która prowadzi do rozszyfrowania intencji i celów ustawodawcy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

NSA uzasadnił wyrok podnosząc, że wskazane wyżej przepisy umożliwiają w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej odliczenie od dochodu do opodatkowania, m.in. wydatków poniesionych na odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Zauważył, że Minister Finansów w wydanej interpretacji indywidualnej, powołując się również na definicje słownikowe, poddał szczegółowej analizie językowej zwroty „zabieg”, „rehabilitacja lecznicza” składające się na sporne w niniejszej sprawie pojęcie „zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych”. Podtrzymał trafność uznania, iż nie każda wizyta u lekarza specjalisty jest jednocześnie zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym i nie ulega wątpliwości, że wizyty kontrolne u lekarza, czy też badania lekarskie nie są tożsame z określeniem „zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne”. Twierdzenie przeciwne, na którym opiera się uzasadnienie zarzutu skargi kasacyjnej, jest oczywiście bezzasadne i to nie tylko z racji elementarnych reguł językowych, ale też ze względów wynikających z zasad wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ponadto NSA wychwycił, że tezę o tożsamości pojęciowej „wizyty u lekarza” i „zabiegu leczniczo-rehabilitacyjnego” podważa sam pełnomocnik podatniczki, stwierdzając w następnym zdaniu uzasadnienia, mającym w założeniu stanowić argument przemawiający za trafnością podniesionego zarzutu, że „niejednokrotnie wizyta u lekarza jest jednocześnie zabiegiem medycznym (leczniczym), czy nawet rehabilitacyjnym”. Przyznał, iż okoliczność, że wizyty kontrolne (badania lekarskie), które odbywała podatniczka wiązały się z wykonywaniem zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych, nie była elementem stanu faktycznego przedstawionego we wniosku podatniczki o wydanie interpretacji indywidualnej, a podkreślenia wymaga, iż stan ten stanowi jedyny miarodajny punkt odniesienia dla wydania interpretacji indywidualnej, a także ewentualnej późniejszej jej kontroli przez sąd administracyjnej, pod względem zgodności z prawem. Zaakceptowane jako prawidłowe przez Sąd pierwszej instancji stanowisko Ministra Finansów nie neguje w żaden sposób, wynikającego z literalnego brzmienia analizowanych przepisów, prawa podatnika do odliczania od dochodu wydatków poniesionych na dojazdy na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, lecz sprzeciwia się jedynie możliwości generalnego odliczania przez podatników (spełniających warunki podmiotowe do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej) wydatków na wszelkie dojazdy do lekarzy.

NSA natomiast uznał że słuszne, co do zasady, są ogólne uwagi zamieszczone w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, co do reguł wykładni przepisów dotyczących ulg i zwolnień podatkowych, ale w żaden sposób nie przystają do rozpoznawanej sprawy.

Uznając, iż skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, NSA orzekł o oddaleniu tej skargi.

Ustawodawstwo:

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych Dz. U. 2012, poz. 361.

Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy Dz. U. 2015, poz. 2082. Władza rodzicielska obejmuje całokształt spraw dziecka: opiekę nad jego osobą, zarząd jego majątkiem, reprezentowanie. Także troska o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotowywanie dziecka do pracy odpowiednio do jego uzdolnień.

Sejm RP V kadencji, nr druku 732, dostępny w Systemie Informacji Prawnej LEX.

Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw Dz. U. 2008, nr 209, poz. 1316.

Orzecznictwo:

Uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 1968 r., III CZP 70/66, OSNCP 1968/5/77.

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 września 1983 r., III CZP 46/83, OSNCP 1984/4/4.

Ewa Kurpińska-Straub

Prawnik

Absolwent studiów magisterskich Prawo stacjonarne UJ, studiów doktoranckich Nauki prawne UJ

oraz studiów podyplomowych Finanse i księgowość, MBA, Rachunkowość i finanse UEK